Vallëzimi i Stërkalave

Njerëzit gjithmonë kanë kërkuar t’i përkasin diçkaje. E çuditshme, por kjo ka ndodhur gjithmonë. Duket se është e pamundur që njeriu të jetojë i lirë nga ndjenja e përkatësisë.
“Unë dua të jem pjesë e kësaj shoqërie. Unë dua të kem lidhje me këtë apo atë.” Këtë e bëjmë me një emër të famshëm, me një bankë, me një parti politike, me një klub apo me një rreth të caktuar nga një shtresë e shoqërisë.

Skllavi i mëkatit, tashmë prej shumë epokave, e ka harruar aromën e flladit të lirisë. Pafundësisht i varur, i lidhur dhe në pritje të padronit (mëkati) të radhës, njeriu i gjorë vazhdon të presë agimin e nesërm me shpresën që mugëtira e mbrëmjes do të kalojë shpejt.
A e ke menduar ndonjëherë se sa e lehtë është t’i përkasësh diçkaje? Shpesh ndodh që për t’u bërë pjesë e diçkaje jo domosdoshmërisht duhet nënshkrimi i një marrëveshjeje. Mjafton një zgjatje dore, një lëvizje e kokës për të pohuar apo mohuar diçka, një premtim, një garanci, një ftesë e marrë, mbase dhe një vizitë e “rastësishme.”
Vizitori i kopshtit atë pasdite nuk kishte aspak qëllime të mira. Në fakt atë ditë ai kishte vendosur të ishte vetja e tij. Dinak!
Një sekondë krenarie për bukurinë dhe pozitën e tij të admirueshme kishte qenë mjaft që qielli ta nxirrte jashtë portave të tij. Reaksioni kimik kishte ndodhur. Metamorfoza e zilisë dhe e krenarise kishte shtrirë të gjitha tentakulat prej përbindëshi brenda tij. Me një shpejtësi të madhe, hidhërimi, ligësia, frika, hipokrizia, ndyrësia, shthurja dhe hakmarrja pushtuan tërësisht këtë qenie. Mutacioni vazhdoi të ndodhte deri pothuaj në pafundësi, aq herë sa “Dinaku” pranonte me gëzim kompleksitetin e qenies së tij në ligësi të tejskajshme.
Diagnoza për të ishte dhënë kohë më parë në qiell : “I pakthyeshëm” dhe i “pashërueshëm.” I pashpresë për të njohur mëshirën, i ndarë përjetësisht nga Bërësi i gjithçkaje, me një natyrë të rënë që zvarritet deri në pluhur.
Rebeli i hershëm i qiellit, që për nga xhelozia nuk kishte të dytë, këtë pasdite kishte ardhur në kopsht.

Hidhërimi duhej të vishte pallton e një miku që të manifestohej në formën më të sofistikuar dhe të padukshme. E kjo nuk përbënte problem, pasi hipokrizia dhe shtirja ishin atribute që tashmë i zotëronte mjaft mirë.
Një zgjatje e dorës së brishtë dhe të bukur që Adami shpesh e ledhatonte! Kjo ishte ajo që i duhej!
Kishte vëzhguar me shumë kujdes çdo karakteristikë të banorëve të kopshtit. “Evës, ashtu si çdo gruaje që do të lindë prej saj, i pëlqejnë detajet dhe vëmendja. T’i afrohesh në mënyrë komplimentuese dhe do t’i japësh dhuratën. Vetëm një zgjatje e dorës së saj dhe…”

Dhe në fakt Eva e zgjati dorën e saj të brishtë dhe së bashku me burrin që e donte shumë, pa e kuptuar e lidhën veten në mënyrë të pazgjidhshme me mëkatin, prishjen dhe vdekjen.
Skllevër të vetë ëndrrës së tyre; për më shumë: Skllevër të mëkatit. Dramatikisht pa e kuptuar kishin përjetuar rënien e madhe. Me shpejtësinë e dritës ishin shpërngulur prej tokës ku takoheshin çdo ditë me dritën, prej aty ku gjithçka ishte dritë. Të ndarë nga Perëndia vendosën të marrin në dorë fatin e tyre. Zgjedhja dhe pasojat e paralajmëruara më parë nga Bërësi, tanimë ishin vetëm histori e trishtë braktisje nga ana e tyre.

Tashmë ditët e njeriut mbanin të gdhendur historinë e dramës së tij. Histori zhgënjimi, dhimbjeje, humbjeje dhe lotësh; veç, shumë lotë të derdhur. E në se për ne të gjallët do të ishte e mundur të udhëtonim prapa në kohën ku fatet tona u caktuan, e të gjendeshim në kopsht për të parë dhe një herë duart e çiftit që drejt mëkatit u zgjatën, kam frikë se s’do të përjetonim shumë, veç shtangies, trishtimit e habisë që ngërthen zemrën.

Dhe duart zgjaten sërish. Por këtë herë mbi një dru që qe shkulur prej tokës së njerëzve të rënë!
Aty mbi dru, Ai nuk ishte për t`i dhënë formën lëndës që aq mirë e njihte prekjen e Tij. Mbi kryq Mjeshtri do t`i jepte formën jetëve tona. Duart e Tij, që me mjeshtëri përdornin mjetet e lashta të ndërtimit, kësaj here do të linin dikë tjetër t’i përdorte. Tingulli mjeshtëror i çekiçit, i cili thyente hapësirat e akullta të kohës në botën e njerëzve, ndërsa mbahej prej duarve të Mjeshtrit, modelonte pa fund lëndën e brishtë.
Tingulli mjeshtëror tashmë i kishte lënë vendin trokitjes së dhunëshme mbi drurin e rëndë. Goditje të forta hidhërimi për çdo betejë të humbur njerëzore, goditje frikërash prej njeriu të kapluar prej errësirës, goditje prej dikujt që s’mund të copëtojë i vetëm prangat e tij.
Tanimë stërkalat po binin mbi lëndën, duke e mbuluar atë si me një vel të ndezur. Mbi drurin e rëndë e të dalur ngjyre, i cili kishte kohë që qe shkulur prej tokës së njerëzve të rënë, ishin ngulur vështrimet zhbiruese të turmës.
E përhimta që rrethonte drurin, turmën dhe që mbante të prangosur çdo zemër njeriu, po mbulohej nga e kuqja flakë e stërkalave.
Po, aty mbi dru, stërkalat kishin nisur kërcimin e tyre të dashurisë. Vallëzimi mahnitës i tyre, dhimbja dhe dashuria të përqafuara në këtë kërcim qiellor stërkalash.
Vallëzimi i tyre është i ngjashëm me kërcimin legjendar të heronjve të kthyer pas betejës së fituar. Tabloja nis e bëhet më e qartë. Mbi kryq ndodhet Mjeshtri, Arkitekti, Prijësi, Bërësi i jetës. Çekanin në duar e mban dikush tjetër. Dikush që prej së largu dallohet lehtë që nuk e përdor këtë instrument për të ndërtuar.
Pa hezitim ngre krahun dhe godet. Godet dhe gozhdët lehtësisht shpojnë duart që botën mbajnë. Dhe stërkalat nisin vallëzimin e tyre. Kërcejnë dhe kur bien mbulojnë gjithçka. Kërcejnë duke u ngjitur drejt qiellit si këngë dashurie që dëgjohet vetëm atje lart. E në këto hapësira të paimagjinueshme prej tokësorëve, kënga e stërkalave fton çdo krijesë inteligjente qiellore të bashkohet me nderim hyjnor në zëra mijëra engjëjsh të cilët nisin të këndojnë këngën e Qengjit.
E kur stërkalat bien, hapësirat e pafundme gri të botës sonë mbulohen prej tyre. Horizontet e shkelura dhe ato të panjohura më parë nga njerëzit. E dukshmja dhe e padukshmja, tokësorja dhe qiellorja.
Qielli nuk heziton të shpalosë mantelin e tij mbështjellës për të përshëndetur këtë vallëzim qiellor, që po ndodh në tokën e njerëzve të rënë. Çdo sekret i ruajtur që prej kohërave, ku fillimi ende nuk njihej në kalendarin e njerëzve, u zbulua përpara madhështisë mahnitëse të stërkalave.

Ai që s’njeh as fillim e as fund ditësh, me gëzim të pakuptueshëm nga njerëzit vështron vallëzimin e stërkalave të gjakut që rrjedh nga damarët e Tij. Ai të sheh ty të mbuluar. Ti, brenda hapësirave gri e të akullta në botën ku linde. Ti, i mbuluar dhe i falur nga vallëzimi i stërkalave.
Ti, i çliruar nga errësira dhe i sjellë në dritë. Ti, i lirë dhe me një përkatësi të re. Ti, përgjithmonë i Krishtit.