E Shtuna e gjatë e heshtjes!

Sot është dita në të cilën mendoj për vdekjen më shumë se ditën kur u ndava nga gjyshi, babai, mamaja e shumë njerëz të dashur.
Vdekja rrëmben prej nesh njerëzit më të çmuar, duke lënë pas përjetesa dhimbje dhe trishtimi, boshatisje, kufijsh, heshtje, frikë… Por sot, veç pritjes nuk përjetoj asgjë tjetër. Një pritje në ankthin të cilin përshkruhet mjeshtërisht prej Kierkegaardit.
Pres me gëzim ditën kur e Shtuna jonë e gjatë t’i lerë vendin takimit mahnitës në të Dielën e ringjalljes.
Pritje me durim për të dëgjuar borinë e kryeengjëllit ditën kur unë do të kërcej në krahët që mbajnë peshën e botës.
Sot, jetoj të Shtunën dhe pres…

Problemi ynë është se jetojmë të Shtunën, pa kuptimin e kufijve të orëve të saj. Kështu jo vetëm humbim magjinë e përmasave të së nesërmes, por zvogëlojmë kuptimin e qëllimit të ekzistencës sonë mbi të sotmen, vlerën dhe sfidat e saj.

Të flasësh për vdekjen, do të thotë të njohësh përmasat e jetës. Shumë prej nesh e shmangim subjektin, duke shpresuar që kështu do të shmangim ngjarjen. Paradoks të rriturish që mendojnë e sillen si fëmijë kur diçka i tremb.

Po e mbyll këtë meditim të shkurtër mbi vdekjen dhe heshtjen e së Shtunës pas kryqëzimit, duke cituar mendimin e puritanit Thomas Watson.

“Bota s’është veçse një hotel i Madh Në te cilin ne qëndrojmë një ose dy ditë dhe më pas largohemi. Çfarë marrëzie është të lidhim zemrën tek hoteli dhe të harrojmë shtëpinë.”